تاریخچه لاتزیو

Societa Podistica Lazio یا باشگاه دومیدانی لاتزیو در ۹ ژاویه ۱۹۰۰ در ناحیه پراتی شهر رم تاسیس شد. هدف از تاسیس باشگاه در برگرفتن بیشتر شهر رم بود. ۹ عضو اصلی تاسیس کنندهٔ باشگاه، نام لاتزیو که استان در برگیرندهٔ شهر رم است را برای باشگاه انتخاب کردند.

در ۱۹۰۱، یکی از اعضای Racing Club de Paris فوتبال را وارد باشگاه لاتزیو کرد تا لاتزیو قدیمی ترین تیم فوتبال شهر رم و یکی از قدیمی ترین‌ها در ایتالیا باشد. تیم فوتبال به سرعت تشکیل شد، اگرچه اولین مسابقات رسمی در سال ۱۹۰۲ انجام شد. اولین مسابقه در تاریخ ۱۶ ماه May سال ۱۹۰۲ بر‌گزار شد که حاصل آن برد ۳-۰ مقابل Societa Sportiva Virtus (که اکنون این تیم از بین رفته است) بود.

لاتزیو در ۱۹۱۲ به محض اینکه فدراسیون فوتبال ایتالیا اقدام به سازماندهی رقابت‌های قهرمانی در مرکز و جنوب ایتالیا کرد، به رقابت‌های لیگ ملحق شد و سه بار به مرحله پایانی رقابت‌های پلی آف راه یافت، اما با شکست در ۱۹۱۳ به Provercellie، در ۱۹۱۴ به Casale و در ۱۹۲۳ به Genoa ۱۸۹۳ هرگز موفق به قهرمانی نشد.

دهه ۱۹۵۰ ترکیبی از نتایج خوب و متوسط بود که با عنوان قهرمانی جام حذفی در ۱۹۵۸ همراه بود. در سال ۱۹۶۱ لاتسیو برای نخستین بار به سری ب سقوط کرد، اما دو سال بعد مجدداً به سری آ بازگشت. زیر نظر Juan Carlos Lorenzo مربی آرژاتینی، در ۱۹۶۴ لاتسیو با خط دفاعی مستحکم خود مقام معتبر هشتم را کسب کرد (با تنها ۲۱ گل زده و ۲۴ گل خورده). برد ۳-۰ خارج از خانه مقابل یوونتوس بهترین نتیجهٔ فصل بود.

ستارهٔ آن سال‌ها Nello Governato هافبک تیم بود که بعدها به عنوان مربی باشگاه مشغول به کار شد. لاتسیو در ۱۹۶۷ سقوط کرد و سال بعد به Serie A بازگشت و در میان تیم‌های بالای جدول در رتبهٔ هشتم قرار گرفت.

دههٔ ۱۹۷۰ درست همانند دههٔ ۱۹۶۰ با سقوط به Serie B در فصل ۷۱-۱۹۷۰ همراه بود. اگرچه پیشرفت در سال‌های بعدی نخستین دورهٔ حقیقی موفق باشگاه را سبب شد. لاتزیو در فصل ۷۳-۱۹۷۲ با تیمی شامل جوزپه ویلسون کاپیتان متولد انگلیس در دفاع، لوچیانو رچکونی در خط هافبک، جورجیو کینالیا در حمله و مربیگری توماسو ماسترلی قدم به مسابقات گذاشت. با گلهای کینالیا و دفاع قدرتمند تیمی، لاتزیو به عنوان یک شگفتی ظاهر شد و با میلان و یونتوس برای اسکودتو رقابت می‌کرد. اما شکست در روز پایانی مسابقات در ناپل با یک گل دیر هنگام باعث شد یوونتوس با پیروزی در برابر رم این عنوان را کسب کند.

این پیش درآمدی برای فصل ۷۴-۱۹۷۳ بود، زمانی که لاتزیو تمام فصل در صدر جدول بود و اولین عنوان لیگ خود را کسب کرد. متأسفانه این قهرمانی ادامه پیدا نکرد، چرا که لاتزیو فصل بعدی را با رتبه چهارم به پایان رساند، در فصل ۷۶-۱۹۷۵ برای فرار از سقوط تقلا می‌کرد، در فصل ۷۷-۱۹۷۶ رتبهٔ پنجم را کسب کرد و در فصل ۷۸-۱۹۷۷ نیز در میانهٔ جدول فصل را به اتمام رساند. مرگ غم انگیز لوچیانو رچکونی و توماسو ماسترلی به اضافهٔ جدایی کینالیا یک تراژدی سه گانه برای لاتزیو بود. برونو جیوردانو با کسب عنوان بهترین گلزن لیگ در ۱۹۷۹ توانست تا حدی برای تیم تسکین باشد، زمانی که لاتزیو لیگ را در مکان هشتم به پایان رساند.

لاتزیو در سال ۱۹۸۰ به دلیل تبانی به همراه میلان به سری ب فرستاده شد. لاتزیو سه فصل در سری ب باقی‌ماند تا سیاه ترین قسمت تاریخ باشگاه رقم بخورد. تیم در ۱۹۸۳ به سری آ بازگشت و در فصل جدید در روز آخر موفق شد از سقوط فرار کند. فصل ۸۵-۱۹۸۴ فصل بسیار غم انگیزی برای لاتزیو بود بطوریکه با ۱۵ امتیاز، رتبه آخر لیگ را کسب کرد.

در ۱۹۸۶، لاتزیو بدلیل وارد آمدن تهمت شرکت یک بازیکنش در شرط بندی، با کسر ۹ امتیاز جریمه شد (که در روزهایی که هر برد ۲ امتیاز داشت ضربت مهلکی برای تیم بود). در همان فصل رقابت‌های سری ب لاتزیو یک نبرد حماسی برای فرار از سقوط داشت.لاتزیو تنها پس از پیروزی در پلی آف از سقوط به سری سی نجات یافت. در ۱۹۸۸ لاتزیو به سری آ بازگشت و زیر نظر مدیریت مالی با دقت جیان مارکو کالری، موقعیت باشگاه به عنوان یک باشگاه قدرتمند تثبیت شد.

ورود سرجیو کرانیوتی در ۱۹۹۲ تاریخ باشگاه را برای همیشه تغییر داد چرا که او خود را برای سرمایه گذاری بلند مدت بر روی بازیکنان جدید به منظور ساختن تیمی که بتواند در سطح اول اروپا رقابت کند، آماده می‌کرد. کرانیوتی مکرراً با آوردن بازیکنانی که ستاره‌های بزرگ شناخته می‌شدند رکورد بازار نقل و انتقالات را می‌شکست. ورون با ۱۸ میلیون یورو، کریستین ویری با ۱۹ میلیون یورو و شکنندهٔ رکورد نقل و انتقالات دنیا -اگرچه تنها برای چند هفته- خرید هرنان کرسپو از پارما با ۳۵ میلیون یورو بود.

در ۱۹۹۳ لاتزیو فصل را پنجم تمام کرد، چهارم در ۱۹۹۴، دوم در ۱۹۹۵، سوم در ۱۹۹۶، و مجدداً چهارم در ۱۹۹۷، سپس در ۱۹۹۹ در روز آخر تنها با یک امتیاز اختلاف عنوان قهرمانی را به میلان واگذار کرد. سرانجام لاتزیو با بازیکنانی همچون میهایلویچ، نستا و ندود موفق شد در ۲۰۰۰ دومین اسکودتو را فتح کند. در همان سال لاتزیو جام حذفی را نیز فتح کرد تا با اریکسون (بین ۱۹۹۷-۲۰۰۰) بعنوان مربی موفق شود بنا بر استاندارد ایتالیائی دبل کند. گفتنی است لاتزیو در سال‌های ۱۹۹۸ و ۲۰۰۴ دو عنوان دیگر کوپا ایتالیا را نیز بدست آورد.لاتزیو همچنین در آخرین سال برگزاری رقابت‌های جام برندگان جام در ۱۹۹۹ به عنوان قهرمانی دست یافت و در ۱۹۹۸ نیز به فینال رقابت‌های یوفا کاپ راه یافت، اما ۰-۳ مقابل اینتر و ستارهٔ این تیم رونالدو شکست خورد. لاتزیو دو بار نیز عنوان سوپر کاپ ایتالیا را کسب کرد و با شکست منچستر یونایتد در ۱۹۹۹ قهرمان سوپر کاپ اروپا نیز شد. لاتزیو همچنین اولین باشگاه ایتالیائی بود که به بازار سهام راه یافت.

لاتزیو دهه ی 2000 را با بردن سوپر کاپ ایتالیا و کسب رتبه سوم در لیگ آغاز کرد اما عزیمت اریکسون نزول یاشگاه را تسریع کرد. با به آخر رسیدن پول، یا هدر دادن آن برای خریدهای شکست خورده‌ای مثل مندیتا با ۲۸ میلیون یورو، لاتزیو شرایط حضور در لیگ قهرمانان در فصل ۲۰۰۱/۲۰۰۲ را از دست داد و فصل را با رتبه ناامید کنندهٔ ششم به پایان رساند.

با رسوائی مالی که کرانیوتی و کارخانجات زنجیره‌ای او به نام Cirio را درگیر می‌کرد، وی مجبور شد باشگاه را در ۲۰۰۲ ترک کند و لاتزیو تا ۲۰۰۴ با سرپرستی مالی مدیران و شرکای بانکی کنترل شد. این مساله باشگاه را مجبور کرد تا بازیکنان ستاره و حتی نماد باشگاه -کاپیتان نستا را به بفروشد. متعاقباً لاتزیو به کلودیو لوتیتو که هم اکنون بزرگترین سهامدار باشگاه است، فروخته شد.

رنگ‌های سفید آبی آسمانی لاتزیو از نشان ملی یونان الهام گرفته شده است، ناشی از این حقیقت که لاتزیو یک باشگاه ورزشی مخلوط است که در به رسمیت شناختن بازی‌های المپیک باستانی و اینکه سنت ورزش کردن در اروپا به یونان پیوند یافته است، ایجاد شده است.

سمبل و نشان سنتی باشگاه لاتزیو عقاب است، که توسط لویجی بیاگرلی عضو تاسیس کنندهٔ باشگاه انتخاب شد و تصدیقی است بر نشان سپاه امپراطوری روم که به عنوان آکویلا شناخته شده است. سپاه روم این نشان را زمانی که به رزم می‌رفت با خود حمل می‌کرد. نماد فعلی باشگاه یک عقاب طلائی را بالای یک سپر سفید با حاشیهٔ آبی، درون سپر نام باشگاه و یک سپر سه جزئی کوچکتر با رنگ‌های باشگاه را نمایان می‌سازد.